Zondag 13 t/m vrijdag 18 maart van New Plymouth naar Waitomo - Otorohanga – Tongariro

Zondag 13 maart van New Plymouth via Waitomo naar Otorohanga

Als we New Plymouth verlaten zit Bep achter het stuur. Ik ben nog aan het herstellen van de klimpartij van gisteren naar de top van Mt Taranaki. We rijden over de SH3 richting Te Kuiti en dan zijn plotseling de ahhhhhh’s en ohhhhh’s weer terug in de auto. Tot nu toe vonden we het landschap langs de kustweg van Wellington naar New Plymouth niet echt bijzonder.

Nu zien we een heuvellandschap. Met veel lage en kleine heuveltjes glooit het land de diepte in. Dat levert mooie vergezichten op. Bep geeft dat treffend weer met . . . Hobbitland. . .Voor degene die de films van de Lord of the Rings en de Hobbit hebben gezien weten wat daarmee wordt bedoeld.

Voor we naar Otorohanga gaan slaan we af richting Waitomo – beroemd om zijn grotten. Bij het informatiecentrum het bekende beeld. Bussen met Aziaten. Dit is kennelijk ook weer zo’n plaats die op hun lijstje staat. Even bij de poster van de grotten om beurten een foto maken. Klaar staan . . .lach op het gezicht. . . klik (of snel achter elkaar klik-klik-klik-klik – dat moet wel worden gezegd, ze hebben vrijwel allemaal prachtige camera’s).

Het actievere ‘Black Water Rafting’ laten we aan ons voorbij gaan. Beetje rustig aan doen. Een beetje relaxed lopen en in een bootje zitten. Maar dan is de vraag welke grot willen we gaan bezoeken. Er zijn er drie. Het prijsverschil tussen het bezoek van één of drie grotten is zo klein dat we besluiten ze alle drie maar te gaan bezoeken. We zouden het rustig aan doen . . .nietwaar!

Nadat we hebben geboekt lopen we naar het ‘Lookout Point’. Wel veel trappen. Dat is voor mij dubbel genieten. Bij elke tree word ik aan de unieke beleving van gisteren herinnerd en tegelijkertijd kan ik nu van een ander prachtig landschap genieten. Het is zonder meer de moeite waard.

Tussen de Glowworm Cave en het bezoek van Aranui Cave zit 15 minuten. Volgens de medewerkster bevindt die grot zich op 5 minuten rijden van het centrum af. We hebben tijd genoeg dus maar even verkennen waar we naar toe moeten. En inderdaad na 5 minuten komen bij parkeerplaats B. Bep wil de auto parkeren omdat beneden bij parkeerplaats A het waarschijnlijk vol zal zijn. Ik stel voor om toch maar naar beneden te rijden en te kijken of daar een parkeerplaats is. Als het vol is kunnen we altijd weer naar boven rijden. Het blijkt nog best een eind rijden naar beneden. De grote parkeerplaats is goed vol. Maar voor ons is er nog een plekje. We lopen wat rond maar nergens iets te zien van de Aranui Caves. Als we naar een picknicktafel lopen om even te gaan zitten, komen we langs een houten afdakje met informatie over de grot. Er staat ook een bordje met de tekst dat bezoekers van de grot zich hier moeten verzamelen. Ik ben wel blij dat we dit nu weten. Als we dat morgen allemaal in die 15 minuten hadden moeten uitzoeken had dat vast voor een hoop stress gezorgd (in ieder geval bij mij).

De Ruakuri Cave moet hier ook in de buurt zijn. We rijden eerst naar boven en parkeren daar onze auto. Vlak bij de auto staat een bord dat bezoekers van de Ruakuri Cave zich hier moeten verzamelen. Mooi. . . weten we dat ook weer.

We rijden nu naar onze bestemming: het Otorohanga Kiwi Holiday park. De man bij de receptie legt uit waar er allemaal winkels en eetgelegenheden zijn. Een hele straat vol. . . Hoe komen we daar? . . Hier links af, de spoorweg over en dan linksaf. Het is dichtbij. En aan het einde van die straat is ook een supermarkt de Count Down. . .

Na die uitvoerige maar heldere uitleg is het ons duidelijk. Het gaat lopend sneller dan met de auto. We gaan dus lopend boodschappen doen. . . Links af richting spoorweg. . . Groot hek over de weg met een slot er op. . Dat heeft de aardige man in de receptie niet vermeld. . . Het hek geeft niet de indruk dat we zomaar door kunnen doorlopen. Hà daar loopt een man langs de spoorbaan die zijn hond aan het uitlaten is. . . .Ja dat hek . . .daar kan je gewoon overheen. . .spoorweg over en daar is een doorgang. . . en dan sta je in de winkelstraat. .

Bep heeft geen verdere aanwijzing nodig. Kordaat loopt ze over de rails naar de doorgang. . . Het blijft toch een rare gewaarwording om over rails te lopen waar regelmatig een trein overheen gaat. Bij de doorgang die de man heeft aangewezen is geen enkele vorm van afsluiting te bekennen. Wel een bord dat door de tand des tijds is aangetast en waarop staat te lezen (als je daar een beetje moeite voor wil doen) dat je een boete van $10.000,00 kan krijgen als je het spoor oversteekt. De tijd dat dit nog indruk heeft gemaakt lijkt allang vervlogen.

Maandag 14 maart: de Waitomo grotten.

We hebben allebei het gevoel dat we slecht geslapen hebben. Zeker weer even wennen aan de matrassen. Het is grijs en het heeft geregend. Mooie dag om onder de grond te gaan. Bij het informatiecentrum in Waitomo is het nu een stuk rustiger dan gisteren. We hebben brood meegenomen want bij de Aranui Caves is niets te krijgen. Er is daar een grasveld en een paar picknicktafels. Het is maar 5 minuten rijden we kunnen dus ook eventueel terugrijden.

We beginnen om 10 uur met de Glowworm Caves. Als we naar de verzamelplaats lopen worden opgewacht door een man met een camera. Of we daar willen gaan staan dan kan er een foto gemaakt worden. Je kan dan laten zien dat je in de grot bent geweest, want in de grot mag je geen foto’s maken. We zijn ondertussen een beetje verbaasd en overrompeld door het verhaal naar de zijkant geschuifeld. Bep heeft nog zoveel tegenwoordigheid van geest dat ze zegt dat we geen foto willen. Geen probleem en hij richt zich op een jong stel dat komt aanlopen.

De groep is 30 man groot. Vind ik best veel. Meestal betekent dat je de gids voor een deel niet zal horen. Dat valt echter reuze mee. Ze zijn hier helemaal op grote groepen ingesteld. Watséli is onze Maori gids en op iedere plek waar ze wat vertelt, staat ze op een centrale plaats en ze wacht tot iedereen rondom haar staat. We horen dat de grot in 1878 is ontdekt. Een groot deel van de medewerkers stamt nog af van de Maori familie waartoe de ontdekker van de grot behoorde. We lopen door de grot langs prachtige rotsformaties en krijgen informatie over de levenscyclus van de worm en het chemische proces dat voor het blauwe licht zorgt. Daarna stappen we in een bootje en varen 10 minuten geluidloos door een donker deel van de grot waar boven heel veel gloeiwormen zijn te zien. De duisternis, de gloeiwormen en de stilte, dat is wel een mooie en indrukwekkende combinatie. Het is alleen niet zo lang stil want een Koreaans stel heeft een klein kind van misschien net een jaar meegenomen. Ja en als kinderen stil moeten zijn dan gaan ze jengelen. Dat kan je dat kind niet kwalijk nemen. 

Nadat de gids ons heeft afgezet gaat ze het andere deel van de groep halen. Wij mochten bij de eerste groep omdat we om 11 uur bij de Aranui Caves moeten zijn. 

De aansluiting bij de volgende excursie verloopt probleemloos. Onze nieuwe Maori-gids heet Jah. We zijn nu maar met een groep van 13 personen. De gids waarschuwt ons om hier niet aan de stenen te zitten. Op het afbreken van een stalagtiet staat een prijs van 10.000 dollar. En deze punten hoe dun ook vallen er niet vanzelf af. Ook de kleintjes vallen niet naar beneden. Die zijn zelfs een beetje flexibel. Het vallen gebeurt alleen in films zegt hij lachend. Dan schudt de hele grot heen en weer en vallen die stalagtieten met veel bombarie naar beneden. Flauwekul volgens de gids.

In het witte kalksteen kom je soms glinsterende stenen tegen. Dat schijnt calcite te zijn.

 Net Gandalf vind je niet?

 kleurverschillen worden veroorzaakt door verschillende mineralen.

Als de rondleiding in de Aranui Caves is afgelopen rijden we maar even terug naar het informatiecentrum. Dan kunnen we daar even lunchen. Ik ontdek dat peperpaté en cappuccino niet goed samen gaat. De cappuccino smaakt vies. Het is wel goed om te weten dat als de peperpaté is weggespoeld de cappuccino weer goed smaakt.

 het informatiecentrum bij de Waitomo Caves

Na de lunch gaan we ons opmaken voor de laatste excursie. Ruim op tijd staan we op de parkeerplaats. Er is nog een stel dat zit te wachten in hun auto. Om tien over half twee hebben we nog geen gids gezien. Bep belt naar het centrum . . .ja het busje dat mensen wegbrengt en ophaalt is om half twee vertrokken en kan dus zo arriveren. . . busje!! . . . er was toch geen wegbreng en ophaalservice!! . . Je vraagt je dan af wat zich in het hoofd van de medewerkster heeft afgespeeld, die ons de kaartjes heeft verkocht. We hebben nota bene nog specifiek gevraagd of er haal en breng service was. Bep haalt haar schouders op waardoor ik naar de knop zoek om op Zen en zoemmmmmmm. . .te gaan.

We stappen na twee minuten al weer uit. De echte ingang ligt een stuk verderop. Die heilig is verklaard door de Maori, daarom is hier een betonnen duplicaat gemaakt. We starten op een voetpad dat spiraalvormig naar beneden loopt. We dalen eerst 18 meter naar beneden en gaan via een soort sluis de grot in. In deze grot komen we gloeiwormen tegen. Gloeiwormen zijn niet uniek voor Nieuw Zeeland. Ze komen ook in Australië voor maar dan zijn ze rood of groen van kleur. Al lopend komen we er achter dat deze grot ook voor andere activiteiten wordt benut. Zo zien we onder ons - zittend op grote binnenbanden - een groep mensen voorbij drijven.

Dinsdag 15 maart: van Otorohanga naar Tongariro

Tijdens het ontbijt komt er een grote kat aanlopen. Zonder zich te bedenken wurmt ze zich naar binnen en springt nota bene op mijn stoel en kijkt wat er op tafel staat.

Wat eten julie? . . .. . . . Muesli met fruit . . jakkie. . .Melk!!! . jahhhh dat is lekker!!!

Zo nu inpakken en naar Tongariro. Langs de weg staat een bord dat de richting aangeeft naar de grote Pukeko. We hebben geen idee wat het is. Nu hebben we de tijd dus eerst eens poolshoogte nemen. Langs een meertje staat een meters hoge van golfplaten gemaakte grote vogel: een Pukeko. Dit is een eerbetoon aan deze mooie gekleurde vogel.  

Net na het bord naar de grote Pukeko staat er ook een bord met een verwijzing naar een heilige boom. Die blijkt even verderop schuin tegenover de Pukeko te staan. Het is een boom op een stuk grond van 30 bij 30 meter dat is omheind met paaltjes waar ijzerdraad doorheen loopt. Toch even kijken wat dit is. Op een bord is te lezen dat bijna 200 jaar geleden een stam rond deze boom haar basis had. Deze stam werd verslagen door een samenwerkingsverband van twee andere stammen. Na deze nederlaag keerde de verslagen stam terug naar het noorden. 

 Misschien doe ik de Maori cultuur hiermee te kort, maar zoiets vind ik flut. Bij heilig denk ik meer aan iets spiritueels en niet aan een veldslag van bijna 200 jaar geleden. Bovendien is die boom geen 200 jaar oud. En als dat wel zo is dan was die boom tweehonderd jaar geleden niet meer dan een twijgje.

Op naar het Kiwi-huis. Gaan we toch nog een kiwi zien (hoop ik). Omdat kiwi’s vooral ’s nachts actief zijn is er een nachtgedeelte nagebootst. Je moet wel even aan het donker wennen, maar daarna blijkt er toch voldoende licht aanwezig om in het verblijf te kunnen kijken. En ja hoor. Daar loopt een kiwi. Het is een grote grijze a.d.h.d. kip zonder vleugels maar met een dikke kont en dunne snavel van zeker 15 cm lang. De kiwi loopt als een neuroot door het verblijf voortdurend zijn snavel in de grond stekend op zoek naar iets eetbaars. Ik hoop dat hij zijn pilletje snel vindt.

We lopen verder en zijn getuigen van het voederen van de Kea en de Kaka. Dat zijn twee intelligente vogelsoorten. Om te voorkomen dat ze gestrest raken in gevangenschap worden er puzzels voor ze bedacht. Volgens de verzorgster lossen  ze de puzzels sneller op dan ze worden bedacht.

Als de verzorgster die de Kaka’s gaat voederen voor de deur staat. Gaat een van de Kaka’s op de deur zitten. Als ze de deur nu opent, is de vogel gevlogen en dat is niet de bedoeling. Met een nootje wordt de vogel naar de andere kant van het hok gelokt. Peuzelend aan het nootje heeft ze 10 seconden de tijd om naar binnen te gaan. Heel leuk om dat allemaal te zien en te horen.

 Kea   Kaka

Om een uur of één rijden we (Bep) richting Tongariro. Het is zwaar bewolkt met af en toe een miezerige regenbui. Zo van het regent niet echt, maar je wordt wel zeiknat. Het landschap is prachtig. Het zijn heuvels op heuvels. Rijd je wat hoger dan kan je er goed overheen kijken en zie je prachtige vergezichten. Er zijn heuvels met glooiingen op de hellingen. Het lijkt op een duinachtig landschap maar dan met gras en bomen bedekt. Dit is lastig op de foto te krijgen en moeilijk om het te omschrijven maar heel mooi als je er doorheen rijdt. We gaan nu een beetje snappen wat de mensen bedoelen met het mooie en afwisselende landschap op het Noordereiland. Noord en zuid verschillen gewoon van elkaar.

Omdat we geen duidelijk adres hebben van de camping rijden we er voorbij. We kunnen vrij snel keren. Het is heel rustig op de weg. Het regent weer en ook de komende dagen is het beeld wisselvallig. Eerst maar boodschappen doen in Turangi. Dat ligt 25km bij het vakantiepark vandaan. We slaan dus maar gelijk voor een paar dagen in. Verder hebben we al gezien dat er geen GPS bereik is. In Turangi sturen we nog even een whatsapp-je naar het thuisfront om te melden dat wij een paar dagen onbereikbaar zijn.

Woensdag 16 maart: Tongariro - af en toe droog – veel regen

Het is erg rustig. Lekker bijkomen, maar ook een beetje saaaaaaiiii. . .

Donderdag 17 maart: Tongariro - regen en af en toe droog

Op het park kan je voor 10 dollar 1 dag gebruik maken van traag en slecht internet. Daar hebben we met het gratis wifi heel veel ervaring mee. Dat werkt voor geen meter. Wij gaan lekker economisch doen. De kosten voor de wifi gaan we uitsparen. We rijden naar Turangi dat ligt maar 25 km van het park. Daar is wel bereik en daar kan ik dan gebruik maken van mijn mobiele internet. Dat is helemaal gratis!!..want daar heb ik al voor betaald!!.  We nestelen ons in een gezellig ogend plaatselijk café. Zo. . .kopje koffie erbij. . .en aan de slag. . . het reisblog bijwerken en verzenden. Het is een gezellige plek dus besluiten we om hier maar heerlijk te gaan lunchen (economisch!!).  

Het lijkt er op dat het ‘s middags droog blijft. We wagen het er op. De wandeling rond het meer Rotopaunamu duurt ongeveer twee uur. Voor de zekerheid nemen we de regenkleding wel mee. Het is een leuke korte tocht.

vrijdag 17 maart: Tongariro : hele dag regen

Morgen gaan we weer verder. Het lopen van de Tongariro Track zit er niet in. Jammer want het wordt aangeprezen als een van de mooiste dagtochten van Nieuw Zeeland. Voor een korte tocht door de regen trekken we de regenkleding wel aan. Maar de kans dat je 8 tot 10 uur in de regen loopt is te veel van het goede hemelwater. Als je sokken nat worden en je loopt je voeten kapot dat heb je daar de rest van de weken last van. Dat risico nemen we niet.