Donderdag 31 maart t/m zondag 3 april van Pukenui (Cape Reinga) naar Paihia

Donderdag 31 maart van Baylys Beach naar Pukenui.

Op weg naar Pukenui komen we door het Reatea Forest. Daar zien we een grote vogel op de weg zitten bij een kadaver. Als wij wat langzamer gaan rijden dan spreidt hij zijn indrukwekkende vleugels met zeker meer dan anderhalve meter spanwijdte en kijkt over zijn schouder naar ons als of hij wil zeggen . . .durf hier is aan te komen. .  . Mooi gezicht.

 Op de andere weghelft zat die vogel. Je kan hier nergens parkeren of stilstaan. Maar wat hadden we graag een foto gemaakt van die grote vogel met zijn prooi

De aankomst bij ons verblijf in Pukenui was apart. Er was niemand in het kantoor en drukken op de bel hielp niet. Bep belt maar naar het kantoor. Er wordt vrij snel opgenomen en Bep geeft aan dat we zijn aangekomen.. . .Oh ja ze komt er aan.

Geen goede dag, geen . . . How are You? . . . Op zich is dat wel een verademing want op het ‘How are you’ word je geacht niet te reageren . . . Zeg het dan niet!!!. . .Begin dan met ‘wat kan ik voor u doen’. Hier erger ik mij aan. Sorry dit moest er even uit.

Ze geeft aan waar ons verblijf is en loodst ons lang de geit. Eerst uitpakken en koffie. Nu eerst naar de weersverwachting kijken. De vooruitzichten voor zaterdag zijn beter dan voor de vrijdag. We boeken voor zaterdag een trip die ons via de 90-Miles Beach naar Cape Reinga brengt. Dat is het meest noordelijke punt van het Noordereiland. Dat is niet helemaal waar maar het is wel het meest noordelijke punt dat redelijk eenvoudig is te bereiken. Nu maar hopen dat het mee zit met het weer, dat  blijft hier altijd een gok.

Nog wat boodschappen doen. We vragen aan de dame achter de kassa waar we kunnen eten. Ze geeft aan dat je aan de weg bij de supermarkt kan eten en dat je ook rechtsaf kunt slaan de heuvel over, daar is ook een eetgelegenheid. . . .Is dat te lopen? . . . Ja hoor dat is niet zo ver. . .

Vrijdag 1 april uit eten

Het regent de hele dag bijna aan een stuk door. Morgen hebben we het uitje. Daarom gaan we vanavond uit eten. We besluiten vanwege de regen om toch maar met de auto te gaan. Zonder de aanwijzing van de dame achter de kassa zouden we de eetgelegenheid niet hebben gevonden. En . . . het is te lopen, maar niet in de 10 minuten die wij voor ogen hadden. Een goede driekwartier is een betere schatting.

Alleen op vrijdag en zaterdag is het open. Dat komt goed uit. Het is een speciale omgeving. Goede muziek. Roy Orbison... De entourage doet een beetje denken aan een bedrijfsrestaurant. We vragen of we kunnen eten. . .Ja dat kan. . .

Het is niet overvol. Er kunnen zo’n 60 mensen in denk ik en aan één tafel zitten nog vier mensen. We gaan maar zitten en verder gebeurt er niets. Tafels zijn ook niet gedekt. Er komen nog wat mensen binnen en die lopen met een drankje van de bar naar hun tafel. Kennelijk moet je aan de bar bestellen. Dat hebben we vaker meegemaakt. Op naar de bar. We krijgen en vlaggetje met een nummer mee. Een minuut of 10 later komt ons eten er aan. Zonder bestek is het lastig eten. Naar de bar. Die wijst waar het bestek ligt. Help your self. Daar staan ook bakjes met sauzen waaronder mayonaise.

Het is ondertussen ook drukker geworden. De gerechten die gereed zijn, worden nu door een microfoon omgeroepen met het tafelnummer erbij. Zelf halen. We zien nu dat we zijn verwend.

Nog een toetje aan de bar bestellen. Dat zullen we nu wel zelf moeten halen. ... Dessert number 31 ready . . . Hé 31 dat zijn wij. De borden zijn ze niet komen halen, die hebben we zolang maar even opzij gezet. We zien wel mensen hun borden op een plateau naast de afhaalbalie neerzetten. Net als bij de McDonald’s. We passen ons aan. Maar nergens informatie over deze werkwijze. Kennelijk hoor je dat te weten.

Het gaat allemaal heel gemoedelijk en het eten is lekker. Je moet er even aan wennen maar het is best gezellig en ook een beetje apart. We hebben daar wel lol om.

Zaterdag 2 april Cape Reinga – glijden van zandduinen

Eerst Bep een dikke kus en een knuffel omdat ze 62 jaar is geworden. Gisteren hebben we gezellig gegeten en nu gaan we ons klaarmaken voor de trip naar Cape Reinga. De weersvooruitzichten zijn goed, maar als het om 7 uur nog flink regent kan ik dat nauwelijks geloven.

We vertrekken vanuit Awanui. Dat is zo’n 35 km van waar wij zitten. Onze Maori gids/bestuurder vertelt onderweg van alles over de duinen en de Maori cultuur. Zo is Cape Reinga voor de Maori een heilig punt. De dode zielen vertrekken daar voor hun lange reis. De 90 Miles Beach is de weg naar dat vertrekpunt.

We rijden weer in een bus die hoog op zijn wielen staat. Onderweg zie je dat hele stukken van de duinen zijn weggeslagen. Er wordt van alles gedaan om dat tegen te gaan. Het is een schoon strand. Geen vuil op de vloedlijn.

We rijden eerst via het strand (de 90-Miles Beach) naar de hoge zandduinen. Daar krijgen we kort een instructie hoe we te werk moeten gaan bij het glijden van de duin met een soort surfbord. Als lemmings gaan we naar boven. Door in de voetsporen van je voorganger te gaan staan glijd je minder terug.

En als je boven bent nog even wachten. De gids is daar ook om nog wat laatste instructies te geven. Het is best hoog als je daar staat. Het surfbord op het zand leggen en vasthouden want anders gaat het zo zonder jou al naar beneden. Even diep adem halen. Met je buik op het bord. Handen aan de voorkant en ellebogen op het bord. En dan begint het glijden. Eerst langzaam, dan wat sneller en als je dan over een bepaald punt bent voel je dat je steiler naar beneden gaat. Voor je gevoel neemt de snelheid toe tot duizelingwekkende proporties. Het bord bonkt over het zand en dan . . . horizontaal uitglijden en afremmen. Wauw. Dat heeft nog geen 10 seconden geduurd, maar je voelt de adrenaline door je lijf gieren.

Iedereen gaat ongeveer even hard, maar als je er zelf op zit heb je het idee dat je 10 keer harder gaat dan de rest. Dat komt natuurlijk ook omdat je gezicht laag bij de grond zit.  

Bep en ik vinden het heel gaaf om zo naar beneden te glijden.

We hadden hier nog wel wat langer willen zijn. Dat is weer jammer van zo’n georganiseerde tocht. We moeten weer verder naar het volgende onderdeel. We gaan nu naar Cape Reinga 28 km verder op. Dat is voor ons toeristen het meest noordelijkste punt van het Noordereiland dat nog redelijk eenvoudig is te bereiken. De Surville Cliffs zijn echt het meest noordelijkste punt, maar daar kom je alleen met een meerdaagse wandeltocht.

Bij Cape Reinga komen de Tasman Zee en Pacific Ocean samen. Dat is te zien aan de golfslag. Daar had ik mij meer van voorgesteld, maar de zee is heel rustig.

 De witten golven worden veroorzaakt door het samenvloeien van de Pacific en de Tasman Zee. 

Om half vier zijn we weer bij het vertrekpunt. Daar kijken we nog even rond. Het heet het ‘Ancient Kingdom of Kauri’. Buiten staan grote stronken van Kauri bomen. Binnen kan je niet alleen souvenirs kopen maar ook bijzondere meubelen van kaurihout gemaakt: 4 stoelen en een tafel voor ongeveer 35.000 euro.

Er staat ook een wenteltrap te koop die in een ruim 3 meter brede stam van een Kauriboom is uitgehakt.

Met de auto rijden wij nog even naar de 90-Miles Beach. Langs de zee wandelen en schelpen zoeken.

Dan terug naar het huisje en eten klaarmaken. Het koken in dit huisje met een volledig ingerichte keuken is een hele tour. Het heeft namelijk maar 1 kookplaatje. Volledig is dus ook hier een rekbaar begrip.

Zondag 3 april van Pukenui naar Paihia - Het Gumdiggers Park

Als we aan het inpakken zijn zie ik op mijn horloge dat het half tien is. Dat is raar. We zijn anders nooit zo traag. Om 10 uur moet je het huisje hebben verlaten, nu zullen ze niet moeilijk doen als we wat later zijn, maar het verbaast ons. Toch even op de mobiel kijken . . . Die staat wel op half negen. . . Mobiel van Bep staat ook op half negen, maar haar horloge staat net als die van mij een uur later. In Nederland is de zomertijd ingegaan . . , zullen ze dat hier ook hebben. Als we de sleutel gaan inleveren dan horen we dat ook in Nieuw Zeeland de tijd inderdaad een uur is teruggezet. Ook weer opgelost. We waren dus niet zóóó traag. . .

We willen voor we naar Paihia gaan eerst nog naar het Gumdiggers Park. Als een Kauriboom gewond raakt bijvoorbeeld door het afbreken van een tak, dan produceert de boom een hars om de wond te beschermen tegen insecten. Ze weten niet waarom, maar 50.000 jaar geleden is het hele bos in één keer tegen de vlakte gegaan. Aan die bomen zat veel gom. In de loop van de tijd is er een nieuw Kauribos overheen gegroeid. De Maori kende het hars van de Kauriboom al en gebruikte het als brandstof of als basis voor tatoeages. Rond 1900 werd in europa ontdekt dat de hars een goede basis was voor zeep. Er is een groeiende vraag naar deze grondstof. Het valt alleen niet mee om die brokken hars op te graven.

De meest kauribomen waar de hars aan zit zijn verdwenen in het moeras. Het zware werken en sobere leven van de gomgravers is in het park in beeld gebracht.

Nu kennen we de hars van de Kauriboom als amber. Verder zijn in het park zijn ook heel veel soorten varens te zien.

In het moeras zijn ze ook de restanten tegengekomen van een hele grote 50.000 jaar oude boom.

De 40 minuten die voor het parcours staan overschrijden we rijkelijk. Het is een heerlijke temperatuur en lekker rustig. We zijn de enige in het hele park.

We vervolgen onze weg via de gravelweg waar we vandaan zijn gekomen. De beheerder had ons er op gewezen dat het een mooie route is. Op de kaart hadden we al gezien dat deze weg ons weer op de A1 moet brengen. Wat niet op de kaart te zien is, is een T-splitsing. Tja en wat doe je dan. Misschien komen beide kanten op de SH1 uit. We zijn het eens en kiezen voor linksaf. Onderweg fotografeert Bep een speciale dennenboom met lange naalden die rechtop staan.

Wat je hier ook veel ziet is bamboe als afscheiding.

Op de kaart is het stukje weg minder dan 10km. Met onze snelheid op de gravel zou dat binnen 20 minuten bereikt moeten zijn. Maar de weg blijft vrolijk door kronkelen. Het is mooi dat is zeker, waar we willen toch voor de avond invalt in Paihia aankomen. Vragen of we goed rijden is geen optie. We komen niemand tegen. Dan toch maar de TomTom te voorschijn halen en instellen op Paihia. Tegen de tijd dat we bereik hebben, hebben we ook de SH1 bereikt.

Nog even langs de Haruru Waterval bij Paihia en dan naar het Beachside Holiday Park.

Het is iedere keer weer een verrassing waar we in terecht komen. We hebben deze keer een luxe onderkomen, twee slaapkamers een woonkamer met open keuken en een elektrische kooktoestel met 4 kookplaten. Daar genieten we van. Morgen naar Auckland.