Maandag 29 t/m vrijdag 4 maart in Motueka - Abel Tasman National Park

Maandag 29 februari - wandelen

We gaan wandelen in het Tasman NP. Gisteren geboekt bij de receptie. . .Dan kunnen jullie je melden in Kaiteriteri . . . Kaiteriteri???. . . ehhh (ik zeg nog net niet waar ligt dat?) . . .Waar moeten we zijn in Kaiteriteri? . . .  Oh er is een pick-up service. . . Dan worden jullie hier opgehaald . . . Lijkt mij een strak plan . . . Ja doe dat maar . . .  

De chauffeur van de bus van 8:10 zei dat we de volgende moesten hebben. Op ons papier stond handgeschreven ‘8:15’. Toen die er om 8:30 nog niet was begon er iets uit het recente verleden met treinen te kriebelen. Geen paniek. De bus is er exact om 8:40.

De chauffeur vertelt wat over appels in een boomgaard. Hij vertelt iets over bijen en kleuren. Van de woorden die ik herken uit de woordenstroom moet ik het bij deze samenvatting laten.

Bep heeft meer Engelse woorden herkend. In de boomgaard staan struiken met rode bloemen. Als die gaan bloeien trekken ze de bijen aan die op hun beurt weer de appelbloesem bevruchten. Zo samen komen we er wel. Bep kan goed luisteren. (Nu nog naar mij!)

De appelboomgaarden worden beschermd met screens. Die waren eerst rood. Dat leidde tot protest van de bewoners. Hoewel de tuinders dit juridische gevecht wonnen kwamen ze de bewoners wel tegemoet en werden er allerlei kleuren voor de screens gebruikt. Piloten herkennen dit gebied nu daaraan.

De boot brengt ons naar Awaroa. De kustlijn is weer prachtig.

Als we op het strand van Awaroa landen dan springen wij als getrainde navy seals van de loopplank. Plof . . . Plof . . . Vlak na elkaar. We zijn ingepakt als mummies en elke spier in ons lijf staat gespannen. We hebben 12 strategieën paraat om de zandvliegen te lijf te gaan. Capituleren staat daar niet bij. Alsof ze dat hebben voorvoeld . . .geen zandvlieg te zien ...  lafaards.

Eerst dan maar koffiedrinken in de Eco Lodge. Die koffie smaakt goed. Het is waarschijnlijk het laatste kopje voor we weer terug zijn in ons onderkomen.

Het is een nieuwe tak van sport om te worden afgezet – binnen en bepaalde tijd naar een ander punt lopen om daar weer opgehaald te worden. Als we de boot missen zou dat (voor mij) een reden tot paniek kunnen zijn.  

Het is een goed begaanbaar pad. Je loopt verder goed beschut tegen de zon. Heel veel varens en mos. Daar waar we het water van de Abel Tasmanzee zien is de kleur daarvan azuurblauw. Anders dan onze wandeling in Tasmanië bij ‘Echo Point’ zijn hier geen hordes vliegen en ander vliegend tuig om het leven van de wandelaar op de proef te stellen. Het is hier heerlijk lopen.

Omdat we niet weten hoe lang we koffie hebben gedronken weten we ook niet of we helemaal op schema zitten. Als we bij Tonga Quarry zijn eten we daar onze boterhammen op. We zijn niet de enige. Er staan meerdere tafels waar andere jongeren aan zitten te eten of hun eten aan het klaarmaken zijn.

Bep controleert de wc nog even en daarna gaan we verder. Door het hoogteverschil is de tocht zwaarder dan de afstand doet vermoeden. Voor we bij Bark Bay zijn, krijgen we een splitsing: een  “low tide” van 15 min en een “high tide” van 45 min. We hebben  ongeveer nog 1,5 uur. Als we eerst “low tide” volgen en het blijkt niet de juiste route te zijn dan onze tijdspeling grotendeels kwijt. We zijn met laag water begonnen het is dus waarschijnlijk dat we “high tide” moeten hebben. Is dat niet zo dan missen we de boot. . .

Mijn idee is om eerst het “low tide” te lopen dan weet je zeker of “high tide” wel of niet het goede pad is. Bep twijfelt niet “high tide” wordt het. We gaan op pad. We komen nog langs Camp Hut en Beach Camp, maar wij moeten naar Medlands Beach.

Al lopend begin ik al de verschillende scenario's de revue te laten passeren. Het voordeel is dat de tijd dan sneller gaat. Het nadeel is dat naarmate de tijd verstrijkt dat ook met de rust gebeurt. Zeker nu ik de indruk heb dat we steeds meer landinwaarts lopen. En net als ik mijn onrust nog eens aan Bep kenbaar wil maken, maakt het pad een scherpe bocht en zie daar ligt een piepklein strandje. Er staan en liggen nog meer mensen. Russssst. Heeft ze toch maar weer goed gedaan.

Woensdag 2 maart: wandelen en kajakken

Gisteren hebben we lekker liggen luieren. We hebben toen besloten dat we vandaag een gecombineerde wandel- en kajaktocht gaan maken. We hebben geboekt bij Kahu Kayaks. Dat is een organisatie die ook door de Lonely Planet wordt genoemd. We worden weer opgehaald. We hebben dat systeem nu door. Het is strak blauw, terwijl half bewolkt is voorspeld. Ik denk dat het ontbrekende deel in Nederland is. Als het daar half bewolkt is zit het daar meestal potdicht.

We worden naar activiteiten centrum van Kahu Kayaks gebracht. Daar worden de mensen uit de binnenkomende busjes verspreid over de verschillende tafels met ieder een andere activiteit.

We worden met een ander busje naar de watertaxi gebracht. Die heb ik eergisteren al over het water zien stuiteren. Ik ben benieuwd. We stappen in de watertaxi die nog op een trailer op het asfalt staat met een grote tractor ervoor. Bemoedigend krijgen we al reddingsvesten uitgereikt. De tractor sleept de boot naar het water. Eenmaal in het water gaat het los. We stuiteren een kwartiertje over het water en worden afgezet op Torrent Bay. Of beter gezegd in het water bij Torrent Bay. Het laatste stukje naar het strand mogen we zelf doen.

In twee uur wandelen we naar Bark Bay. Het is een mooie wandeling op een goed begaanbaar pad met weinig hoogte verschil.

 Het water is echt zo blauw.

Daar worden we door de watertaxi weer opgepikt, die brengt ons naar Watering Cove. Ik zit nu meer binnen in de watertaxi en kan mij niet focussen op de horizon. Hoewel het tochtje maar 15 minuten duurt stap ik wel lichtgroen uit. Ik ben wel blij dat ik mijn lunch niet met de vissen heb hoeven te delen.

Onder begeleiding kajakken we in 2,5 uur naar een baai aan de noordkant van Sandy Bay. Er is best veel deining in de Tasman Baai maar het kajakken is goed te doen. We zien nog wat zeehonden en horen de vogels zingen op Adele Island. Doordat natuurlijke vijanden ontbreken hebben diverse soorten vogelgemeenschappen daar weer de gelegenheid om te groeien. Als we terugzijn bemerken we dat we vergeten zijn foto’s te maken van het kajakken. Gelukkig hebben we de herinnering nog.

Donderdag 3 maart

Uitslapen, zwemmen, biertje, vakantie!!!!!

Vrijdag 4 maart - Farewell Spit en Cape Farewell

Het kan niet iedere dag vakantie zijn. Dat uitslapen van gisteren wordt vandaag gecompenseerd. We staan om half zes op. We hebben een busreis geboekt en die vertrekt om 9 uur uit Collingwood. We hebben wel gereserveerd maar dat moeten we daar verder nog in orde maken. Hoewel het maar 80 km is geeft Google Maps aan dat het toch bijna anderhalf uur duurt voor je er bent. Wij rijden niet zo hard dus voor ons zal het nog wel wat langer duren.

We zijn om tien voor half negen in Collingwood. De reservering bevestigen we. Daarna hebben we nog even tijd voor een kopje koffie. Collingwood is weer zo’n speciaal klein stadje. Het lijkt wat op Reefton.

Onze buschauffeuse Elaine is tevens onze veel bespraakte gids. Voordat de bus loopt is zij al aan het warmdraaien en spuwt daarbij al meer woordjes uit in een minuut dan ik per uur op een topdag.

Het is een speciale bus die hoog op zijn wielen staat. We rijden daarmee over het strand door beschermd gebied dat voor publiek is afgesloten. Zij hebben als enige ontheffing om met hun bus door Farewell Spit te rijden. Het is dus een geweldige kans om zo’n stukje ongerepte natuur te zien.

Hoge zandduinen, een zandvlakte zo ver het oog reikt en water. 

We zien ook nog wat robben en ze wijst ons ook nog op een vogelkolonie.

De historische vuurtoren waar we koffie drinken en lunchen staat jammer genoeg in de steigers. Na de lunch  gaan we naar Cape Farewell. Dat is het noordelijkste puntje van het Zuidereiland.

 Cape Farewell

Zes en half uur later zijn we weer terug. Geweldig.