Vrijdag 11 en zaterdag 12 maart - New Plymouth en Mount Taranaki

Vrijdag 11 maart: kustwandeling New Plymouth

Vanaf de camping loopt er een kustwandeling richting het centrum van de stad. Eerst kom je langs een brug. Van de zijkant ziet deze er normaal uit. Als je er recht voor staat zie dat deze een draaiing maakt. Als de ruggengraat van een vis. Door het poort gedeelte kan je Mt Taranaki zien liggen. Moet het wel een beetje helder zijn. Nu zie je een wit vlak. De berg ligt in de wolken. Blijft er een leuke kleurplaat voor de kinderen over als je de foto afdrukt. Teken maar een berg zoals een berg hoort te zijn . . /\. . als een schuin dak..

Het pad loopt achter de duinen. Dat is wel mooi maar dan zie je de zee niet. Even verderop houden de duinen op en wordt het een rotskust waarop een breed wandelpad is aangelegd. Dat pad kan worden afgesloten bij slecht weer. Dat lijkt mij niet overdreven. Het waait nu een beetje. En hoewel de zee kalm is spatten de golven nu al op tot het wandelpad. Laat staan als het hard waait of zelfs stormt.

Langs deze weg in het centrum staat een windvaan van 45 meter hoog. Het is een buis van viber met een lichtbol erop. Hoe harder het waait hoe meer de vaan doorbuigt. Dit is een kunstwerk van viber.

In het informatiecentrum wil ik nog vragen of zij mogelijkheden zien voor een begeleide beklimming van de Mt Taranaki. Nu hoor ik dat er geen licenties zijn afgegeven en dat er geen begeleide wandelingen worden georganiseerd. Volgens deze dame is het goed te doen zonder begeleiding. Een hoop mensen doen het. Het is dus niet zo dat je moet denken dat je alleen loopt. Wel voldoende water en goede kleding meenemen. Ik twijfel nog.

Aan het informatiecentrum grenst een museum waar je bijna zonder overgang naartoe doorloopt vanuit het informatiecentrum. Het licht blijkt centraal te staan. Leuk gedaan. Een doe, aanraak en probeer gedeelte. Zo is een stuk van ongeveer 10 meter afgezet om je loopsnelheid te meten. Als er een horde jonge tieners vol kabaal naar binnen komt is dit wel een onderdeel dat de aandacht trekt. Schoenen uit. Op de knop drukken. Bij ‘GO’ weg sprinten. De eerste 1,5 m/s (5,4 km/h). De tweede komt al 2,5 en de derde en vierde worden al fanatieker. Het prestatie-element komt naar boven. De lat ligt al op 4,1 m/s (bijna 15 km) Een meisje met een stevig postuur geeft een ram op de knop. Bij de “GO” sprint ze weg. . . Als ze tegen het kussen tot stilstand is gekomen draait ze haar hooft om . . 4,46 m/s (16 km/h) . . .Yessssss. Nu komt er een jongen aan de start. Het zelfde ritueel. . . om na de stop tegen het kussen vol verwachting naar het scorebord te kijken. . .4,23 m/s. Langzaam loopt hij naar zijn schoenen. . .zwaar teleurgesteld. Verslagen door een meisje.

Terug lopen we op het strand. Een ideaal strand geen schelpen en geen stenen. Het zand is wel donker grijs en de vloedlijn ligt bezaaid met hout.  Dat zijn voornamelijk takken en boomstronken. Forse jongens soms.

Vrijdag 11 maart - botanische tuin bij New Plymouth

Vandaag doen we het rustig aan. Ik heb besloten om toch maar te gaan kijken hoever ik kom richting de top van de berg Mount Taranaki. We gaan nog wel even naar de botanische tuin net buiten de stad New Plymouth. Het is een verrassende tuin. Eentje met grote hoogte verschillen. De struiken en bomen staan hier meer centraal. Het is in 1932 gekocht door Sir Russell and Lady Matthews. Tijdens hun huwelijksreis naar Amerika deden ze inspiratie op om deze tuin aan te leggen. Over hun inkomen (in crisistijd) is niets te vinden maar kennelijk hadden ze genoeg te besteden. Het is wel mooi als je er zo doorheen loopt.

Zaterdag 12 maart: de beklimming van de Mt Taranaki

Om half zes op. Het brood en drinken (4 liter) is gisteren al klaar gemaakt. Eerst samen stevig ontbijten. Het is ongeveer drie kwartier rijden naar het informatiecentrum Mt Taranaki. Daar start de wandeling. Er staat tussen de 8 à 10 uur voor. Heen 5 tot 6 uur en terug 3 tot 4 uur. Het informatiecentrum ligt op 945 meter. De top ligt op 2518 m.

Dat betekent dus het overbruggen van zo’n 1570 m. Mensen die wel eens door de bergen hebben gewandeld weten dat dit best veel is. De parkeerplaats staat al behoorlijk vol. En er komen nog steeds auto's bij. Ik ben niet de enige die naar boven wil. Als ik uitstap is het steenkoud. Rond de 8 graden met een stevige bries. Ik heb al twee wandelshirts aan met daaroverheen een vest. Het voelt koud aan. Het kan met wat ik aan heb maar dan moet het niet kouder worden of harder gaan waaien. Voor de zekerheid maar een thermobroek en thermoshirt aan doen. Muts op, handschoenen aan en gaan met die banaan. Bep gaat ook het eerste stuk lopen, maar in haar tempo.

Het eerste stuk naar de Lodge gaat over een continu stijgend, maar goed begaanbaar pad. Het is een stevige klim. Ik doe er 1,5 uur over. En ben dan al 500 m gestegen. Best al een zwaar deel achter de rug.

 de Puffer - op weg naar de Lodge 

Later hoor ik dat Bep ook de Lodge heeft bereikt. Daar ben ik dan weer trots op dat ze dat kan en gedaan heeft.

De tocht gaat verder over een pad dat voor een groot deel uit trappen bestaat.

Dan komt er een deel dat uit gravel bestaat. Hier verbruik ik veel energie. Je glijdt steeds weg. Na elke tien stappen pauzeren.

  foto + close-up

Je loopt van paaltje naar paaltje. Dan komt er een deel waarbij je omhoog moet over rotsen. Eerst even rusten. Wat drinken en eten en dan verder omhoog. Soms op handen en voeten. Er is nu geen pad meer. De paaltjes geven alleen nog de richting aan. De ene keer kom je uit bij een paaltje de andere keer zit je daar 10 tot 20 meter naast. Je ziet waar het volgende paaltje staat en dan kan je de afwijking weer wat corrigeren. Ik ben blij dat ik nu ook af en toe mijn armen kan gebruiken ter ondersteuning en dat niet iedere keer alles uit de benen hoeft te komen. Het laatste stuk naar de krater is weer wat steiler. Nu moet je met handen en voeten klimmen. Als je af en toe een pauze neemt zie hoe stijl het naar beneden gaat. Achter mij komen nog heel wat mensen die later zijn vertrokken. Voor mij zie ik ook nog al wat mensen als vliegen tegen de rots omhoog kruipen dat laatste stukje is nog een fors stuk. Ik ben best wel moe maar er zijn meer mensen die af en toe met een dankbare blik op een stuk rots even bijkomen. Dan eindelijk zie ik de krater. Er ligt ijs in.

  foto en close-op waar je beter de mensen naar boven ziet gaan. Rechtsboven zie je het ook steiler worden. 

Langs de kraterwand naar beneden klauteren. Over het ijs naar het begin van het laatste deel naar de top. Ik krijg nog geen protestsignalen van mijn benen als ik die weer tot kniehoogte of hoger optil om mijn lijf weer een stukje omhoog te drukken. En dan is daar – na een half uur klimmen - het plateau op de top. Eindelijk ik ben er. De top!

 Een adembenemend uitzicht rondom.

Wat eten, drinken, rusten en van het uitzicht genieten. Bep even SMS’en dat ik om 13:30 op de top ben aangekomen. Als het SMS-je niet direct wordt verzonden en ontvangen is het wel handig dat de tijd erbij staat. Nog maar even niet denken aan de loodzware terugtocht. Ik heb in ongeveer 6 uur de top bereikt. Voor het dalen zal ik dus nog vier uur nodig hebben. Het naar beneden klauteren gaat voorspoedig. Dan kom ik bij het gravel gedeelte. Om de haverklap glijd ik uit. Van een man krijg ik de tip om niet op het pad maar langs het pad af te dalen. Het gravel is daar dieper. Je schoenen zakken daar dieper in weg en dat geeft meer houvast. En dan zijwaarts naar beneden. Het lukt. Ik bedank hem voor zijn tip. Maar na een tijdje gaat het zachte gravel zich verwijderen van het gemarkeerde pad. Als ik zo door ga kom ik best ver van het pad af. Beneden lijkt het wat vlakker en daar zou ik dan weer horizontaal naar het gemarkeerde pad kunnen lopen. Voor het zover is houdt ook hier het zachte deel op en om de haverklap lig ik weer lang uit. Je ligt schuin. Houvast zoeken met je schoenen en je zelf opdrukken. Dat kost zoveel kracht. Schuin achter mij zie ik een stel ook hun weg zoeken. Ik vraag of het daar beter begaanbaar is en hij bevestigt dat. Ik vraag of hij nog een tip heeft om over dit gladde gravel mij horizontaal naar het pad te bewegen. Ik weet niet wat ik zie. Hij komt mijn kant op en maakt met zijn schoen inkepingen en verdichtingen in het gravel. Ik volg dat spoor. En het lukt om weer op het pad te komen. Ik bedank hem vanuit de grond van mijn hart. Tot mijn verbazing gaat hij zo verder naar beneden. Het gaat langzaam maar zo blijf ik wel op de been. Ik merk dat ik moet rusten, drinken en eten. Maar dat zal hier niet lukken. Ik kan mijn flesje niet bijvullen. De grote flessen zitten in mijn rugzak. Als ik die pak ga ik geheid onderuit. Dat geldt ook voor het brood. Dat is afzien dus. Dan maar interen op de reserves. Ik hoop niet dat ik hypoglyceen word. Het duurt zeker nog een uur voordat we door de gravel heen zijn. Ik ben hem heel dankbaar dat hij mij zo heeft geholpen en zegt dat ook tegen hem.

Ik neem nu eerst even rust. Mijn handen en knieën trillen licht. Nu kan ik even zitten op een richel om mijn flesje water weer bij te vullen en wat te eten.

Eerst weer even op krachten komen. De schoenen uit om de steentjes er uit te halen. Hoewel ik het niet koud heb in mijn twee wandelshirtjes komt de waterdamp uit mijn mond als ik uitadem. Het begint dus flink af te koelen. Vanaf hier zal ik de weg niet meer kunnen kwijtraken. Dat is ook weer een hele geruststelling. In een korte tijd kan ik redelijk herstellen. Mijn conditie en de wandeltrainingen werpen nu zijn vruchten af. Na 15 minuten gaat de rugzak weer om. Ik voel mijn dijbeenspieren nu opspelen bij het opstaan. Zolang ik in beweging blijf en ze warm blijven zal dat niet al te veel problemen opleveren. Morgen zal ik daar wel flink last van hebben. Nu eerst maar zorgen dat ik beneden kom. Spierpijn is van latere zorg. Het afdalen op de trappen gaat goed. Je moet wel goed opletten waar je je voeten neerzet. Een leuning is er niet en je kan dan toch een lelijke smak maken als je hier je evenwicht verliest. Bij het radiostation stuur ik Bep een SMS-je dat ik daar om 18:00 ben aangekomen. Dit is het eerste teken van leven sinds ik vier uur geleden van de top ben vertrokken. Ik rust hier niet. Ik weet dat een stuk verderop een bank staat waar ik kan zitten. Als ik hier nu op de grond ga zitten weet ik niet of ik nog overeind kan komen. Bij de bank kom ik de Duitse jongen met zijn vriendin weer tegen. We lopen met zijn drieën al kletsend het laatste stuk naar beneden. En dan een bord dat de richting van het informatiecentrum aangeeft. Eindelijk... ik ben er. Eerst uitchecken. In het DOC-boek een paraaf achter mijn naam zetten ten teken dat ik terug ben gekeerd.

En dan . . .waar is Bep. . .  Eerst maar mijn wandelvest pakken. Het is fris geworden. En dan zie ik haar komen aanlopen . . . een stralende blik in haar ogen. . . ik krijg een zoen en een omhelzing. Een moment waarop de vermoeidheid eventjes verdwijnt.

De volgende dag betaal ik de prijs voor deze uitputtingsslag. Mijn dijbeenspieren protesteren dan uit alle macht als ik wil gaan staan of wil gaan zitten. Ik zie dan nog net geen sterretjes maar het zit er wel dicht tegen aan. Mijn boven armen doen pijn. Mijn beide grote tenen voelen iets beurs aan. De achillespees laat ook weten dat er gisteren overuren zijn gedraaid. Ik ben blij dat Bep dan naar de volgende bestemming rijdt.

Persoonlijk nawoord.

. . .Wat ik niet onvermeld wil laten is dat de prestatie die ik heb geleverd alleen mogelijk is doordat Bep hier zoveel voor mij heeft gedaan. Zij haalt en brengt mij naar de plaats van bestemming. Als we terugkomen maakt zij het eten klaar. En wanneer ik het bed in rol wast zij af. De schat, die onvoorwaardelijke steun waardeer ik zo in haar. Zij ontleent daar jammer genoeg ook weer het recht aan om mij er op te wijzen dat deze tocht toch misschien in de categorie “iets te roekeloos” thuishoort. Hoewel daar een kern van waarheid in zit krijg ik toch ook visioenen van mannen die hun vrouw eigenhandig in een brug willen metselen. Het duurt bij mij gewoon iets langer voordat ik deze tocht en de lessen die daaruit te leren zijn wat objectiever kan beschouwen. . .Met een kus voor Bep. Freek