Zaterdag 5 t/m woensdag 9 maart van Motueka via Picton en Wellington naar New Plymouth

Zaterdag 5 maart van Motueka naar Picton

De reis naar Picton verloopt voorspoedig. Picton is klein maar wel gezellig: veel winkeltjes, galeries en bars. Er is bij de haven een kleine markt. Daar loop ik tegen een kleine stand aan met grappige zwarte poppetjes: Golliwogs. De kraamhoudster vertelt dat heel veel kinderen met dit soort poppetjes zijn opgegroeid en er met veel plezier mee hebben gespeeld. . . tot voorkort. Sinds de politiek correcten dit poppetje hebben ontdekt is het stempel racisme er op gezet en worden ze niet meer verkocht.                                                                  

We lopen naar de haven waar de Ferry vertrekt. Het is niet ver bij het park vandaan. Morgen vertrekt de boot om 13:30. Om 12:30 inchecken. Het kantoor waar we de sleutels van de auto kunnen inleveren ligt nog geen 50 meter bij de ingang van de ferry terminal vandaan. De auto moet voor 11:00 zijn ingeleverd. En voor 10:00 moeten we uitchecken bij het park. Het past allemaal ruim, morgen de praktijktest.

Zondag 6 maart: met de boot naar Wellington.

Tijdens het reizen verdwijnt een deel van de inhoud van de koffers naar de achterbank. Als je dan de auto helemaal leeghaalt is het weer schrikken van de hoeveelheid spullen die je bij je hebt. Maar we krijgen alles weer in onze koffers en rugzakken. Ondertussen is er een koelbox en een tas met kookspullen bij gekomen. We voelen ons net een stel sherpa’s als we naar de terminal lopen om in te checken.

We zijn zo vroeg dat we een boot eerder kunnen. Nadat we onze tickets hebben gekregen moeten we onze tassen inschepen. De koelbox is niet goed af te sluiten. Op de koelbox gaat een stuk breed plakband. En hup op de lopende band. Als je ziet hoe ze daar op de vliegvelden meer omgaan ben ik benieuwd of we daar nog iets van terug gaan zien. Onze pannen (met glazen deksels) zitten in een slappe koffer. Bep heeft het allemaal goed ingepakt, maar glas blijft glas en het is de vraag hoeveel druk de pannen kunnen hebben voor ze een andere vorm gaan krijgen. De stoeltjes zitten om mijn tas heen gebonden. Er zit wel een riem omheen, maar de stoeltjes zitten in een nylon zak en nylon heeft als eigenschap dat het glad is. Met een beetje beleid blijft dat wel zitten. Maar goed alles is op de lopende band gezet en we zien wel wat we terugkrijgen in Wellington.

Nog even koffiedrinken in Picton. . . Panieeeeeeek . . . Nu eens niet bij mij.

Bep ontdekt dat ze haar bril kwijt is. Snel terug naar de terminal. . . nee niets gevonden . . . naar de plaats waar de koffers zijn ingescheept. . . nee ook niets gevonden. Waarschijnlijk ligt de brillenkoker met de bril nog in het zijvakje van de auto. Naar de balie van Europcar. . . de auto is al weggehaald voor de wasbeurt. Wat nu? De medewerkster treedt doortastend op. Geen probleem. Ze gaat naar de wasstraat. Na een kwartiertje komt ze terug. Witte brillenkoker in haar handen. Gevonden. Heel aardig van die medewerkster.

Voor we kunnen instappen moeten we nog even wachten in de vertrekhal. Mijn speurend oog heeft een informatiebord gevonden waarop staat aangegeven hoe rustig de zee is. Op het bord staat ‘Kalm’. Er staan 2 golfjes bij. Elk golfje stelt een hoogte van 1 meter voor. Er is nog 1 gradatie rustiger. Dat moet met zo’n grote ferry toch niet tot problemen leiden.

 Met zo'n boot varen we.

De boort vaart rustig de haven uit. We zijn op de voorplecht gaan zitten. Er zijn daar niet zo heel veel mensen. We hebben dus een goed uitzicht.

Het eerste uur varen we via de Queen Charlotte Sound en de Tory Channel naar open zee. We komen langs eilanden met heuvels die groen zijn gekleurd door de bossen en de mossen. Het lijkt wel een beetje de boottocht op Doubtful Sound, maar dan zijn de heuvels hier wat lager.

 Queen Charlotte Sound

De zon schijnt en het is bijna onbewolkt. In Picton was het 24 graden. Hier op de boot daalt de temperatuur snel door de frisse bries.

Op de open zee deint de boot veel meer dan ik had verwacht. Maar ook nu helpt het focussen op de horizon. De overtocht duurt ongeveer drie uur. Nu breekt er een spannend moment aan. De tassen en koffers!!! Op de loopband verschijnt al heel snel de koelbox! Plakband nog geheel in tact. Daarna volgt snel de rest. We horen geen gerinkel. Verbazingwekkend. Alles lijkt de reis goed te hebben doorstaan.

Nu eerst naar het kantoor van Europcar. Dat blijkt achter de lopende band te liggen. Daar heb je ook de kantoren van andere autoverhuurbedrijven. We zijn net op tijd want achter ons begint zich al een rij te vormen. Hoewel ze alle gegeven al van ons hebben moeten we weer onze rijbewijzen laten zien en onze gegevens invullen en weer opnieuw borg betalen. . . . en dat is dan 900 dollar, meneer . . .  ehhhhhh 900 dollar... ja 200 borg en 700 voor de laatste week . . .Want de auto is geboekt tot 31 maart en u wilt de auto tot 7 april gebruiken. . .

Wat nu weer. De paperassen hebben we niet direct bij de hand. Bij het inleveren van de auto was tegen ons gezegd dat we in Wellington zo de nieuwe auto weer mee konden nemen! Bep weet nog net op tijd de voucher boven water te toveren waarop staat dat we de auto op 7 april in Auckland inleveren. Hij gaat dat controleren maar we krijgen wel alvast de auto mee. De auto staat voor de deur. Dat is een goede service. Het scheelt een hoop gesleep met de tassen en koffers. Het blijkt een Peugeot 2008 te zijn. Ziet er goed uit. We weten nu hoe een automaat werkt dus rijden maar. Het is heet binnen. We weten nog niet hoe de airco werkt. In de vorige ging dat via het aanraken van het touchscreen. Je kan vegen en drukken wat je wil, maar de airco gaat niet aan. Eerst de ramen dan maar open. De TomTom heeft het adres van het hotel gevonden maar is zelf nog een beetje de kluts kwijt. Het pijltje staat ergens in het water. We rijden de grote parkeerplaats af en kiezen er maar voor om richting centrum rijden. Ondertussen heeft de tomtom zijn kluts ook weer gevonden en brengt ons naar het hotel. Achter het hotel is een parkeerplaats van het hotel. Dat is mooi. Als we inchecken blijkt dat 18 dollar per dag te kosten. Minder mooi. We hebben geen zin om nu naar een goedkoper alternatief te zoeken en we gaan met onze tassen en koffers naar de negende verdieping. Mooi uitzicht. De kamer ligt op het noord-westen. De hele middag en heeft de zon lekker in de kamer kunnen schijnen. Het is lekker warm daar. En dat blijft het want er is geen airco. Ramen open dat geeft wat verkoeling.

Het is nog vroeg. De buurt maar verkennen. Het hotel ligt vrijwel in het centrum. Dat is mooi kunnen we lopend starten. Bij de haven is een festival aan de gang. Voor de (jonge) kinderen is er ook een kermis. Een kermis zoals een kermis hoort te zijn – met bijzondere attracties. Een draaimolen die wordt voortbewogen door de eigenaresse die rondjes meefietst.

Een reuzenrad dat handmatig wordt aangedraaid. Geweldig als je die kinderen ziet genieten. Het maakt dus helemaal niet uit of het hightech is als het maar draait.

Al lopend komen we erachter dat Wellington een bijzondere stad is. Heel veel winkels. Heel veel eetgelegenheden, waar je kan eten of je maaltijd kan meenemen. Straten lopen kris kras door elkaar. Je hebt er bussen en trolleybussen. Veel architectonische hoogbouw en dan ineens weer een op zichzelf staand oud gebouw in de koloniale stijl.

Het modebeeld is: gemakkelijk. Iedereen draagt van alles of het staat, past of combineert speelt geen rol. Je moet het zien. Op straat zie je veel kunst. Er zijn pop-up marktjes en ’s avonds veranderen de straten in een grote bar. Een bruisende stad. Je moet het beleven. Niet verwacht. Er ligt cruiseschip in de haven: de Queen Mary 2. Misschien speelt dat ook een rol bij de drukte die er nu op zondagavond is.

Bij het informatiecentrum hebben we gezien dat er morgen om 10 uur een stadswandeling start. Dat lijkt ons wel wat.

Maandag 7 maart: stadswandeling Wellington

De stadswandeling begint bij het informatiecentrum. Een kwartier voor het vertrek zijn we nog maar met z’n tweeën, maar uiteindelijk vertrekken we met 19 personen. De mensen komen uit: Canada, Australië, Ierland, Israël, Nederland en er zijn een paar Aziaten. Ik kon alleen niet verstaan waar ze vandaan kwamen.

John is onze gids. Hij vertelt dat Wellington de culturele hoofdstad van Nieuw-Zeeland is en dat de Polynesiërs waarschijnlijk Nieuw-Zeeland hebben ontdekt en bevolkt. Voor zover bekend leefden er toen alleen vogels op de eilanden.

Ook in Wellington blijken regelmatig aardbevingen voor te komen. Bij de bouw van de hoge gebouwen is daar rekening mee gehouden. We houden stil voor een bankgebouw. Verrassend genoeg gaan we naar binnen om naar de oude kluisdeuren te kijken. Het blijkt dat er nu in het gebouw allemaal winkels en eetgelegenheden zijn ondergebracht.

De rondwandeling bevestigd ons beeld van gisteren. Bruisende stad. Veel overdekte winkelcentra. Veel kunst.

 versierde paaltjes.

’s Avonds gaan we eten in een restaurant niet ver bij ons hotel vandaan. Het ziet er netjes uit. En er zitten al een paar mensen te eten. We bestellen tonijn. Als de maaltijd wordt opgediend. Begint de pret. We snappen nu waarom het niet zo vol is. Na 1 minuut is je bord leeg als je héééél langzaam eet.

De kwaliteit van het eten was goed maar veeeel te weinig. . . Ober mijn bord is vies het ruikt naar vis . . . Meneer dat is uw maaltijd . . .

Schuin tegen over het restaurant was een fish en chips afhaalwinkel en daar zag je mensen met grote pakketten de deur uit gaan, terwijl de tonijn mijn maag niet eens heeft bereikt omdat deze in mijn holle kies al was verdwaald.

We zijn nog een zoekactie gestart: . . . Gezocht tonijn mogelijk in gezelschap van een schijfje aardappel. Voor het laatst gezien op een bord . . . ging daarna richting holle kies. Het inzetten van speurhonden heeft niet tot resultaat geleid omdat er mogelijk ook een peperkorrel op het bord heeft gelegen. . .

Snel afrekenen en in een rechte lijn naar de Mac. Daar frietjes gegeten met een milkshake. Dat vult ten minste. We hebben wel dubbel gelegen. Dat was ook niet zo moeilijk omdat we geen last hadden van een volle maag.

Dinsdag 8 maart: van Wellington naar Wanganui.

De regen was voorspeld dus we waren er op voorbereid. Toch hebben we een voorkeur voor de zon. Als we Wellington uitrijden is het vlak net als bij Christchurch. Later begint het landschap wat te glooien. Langs de hele weg zie je dat er sprake is van agrarische bedrijvigheid. In de meer bewoonde gebieden kom je ook meer bedrijven tegen. Hier zie je al (in ieder geval in dit gebied) een eerste verschil met het Zuidereiland dat het kennelijk toch meer van het toerisme moet hebben.

We zijn maar één dag in Wanganui. Morgen rijden we door naar New Plymouth. De rest van de dag doen we niets. Nog even bijkomen van het overweldigende Wellington. Van Wanganui zelf zien we dus niet veel.

Woensdag 9 maart: van Wanganui naar New Plymouth.

Van Wanganui naar New Plymouth is veel glooiend grasland. We rijden de weg langs de kust naar New Plymouth. De berg Mt Taranaki zie je rechts liggen. Top in de wolken.

Eerst naar het vakantiepark. Uitpakken. Daarna rijden we naar het informatiecentrum in het Egmont National Park. Ik wil wat meer informatie over wandeling naar de top van Mt Taranaki. Het is een mooie weg naar informatiecentrum. Het centrum ligt op 945 meter. Daar starten alle wandelingen.

Volgens de medewerker in het informatiecentrum zijn er geen begeleide wandelingen naar de top. Ze geeft mij wel het adres van een organisatie die zulke wandelingen verzorgt. Meestal zijn ze in de informatiecentra veel behulpzamer. Nu moet ik zelf contact leggen.

Nog even rondkijken. Voor en brochure waar niets in staat moet je 1.50 betalen. De wandelgids met veel gedetailleerde informatie is gratis. Over zulke dingen blijf ik mij verbazen.

’s Avonds mail ik naar ‘Top Guides’. Ze reageren snel. Ze kunnen nu geen gids leveren. Wel adviseren ze om niet vrijdag maar zaterdag te gaan lopen. Dat is wel attent.

Morgen gaan we langs de kust wandelen. In het centrum van New Plymouth heb je ook een informatiecentrum. Eens kijken of ze daar nog wat aanvullende informatie hebben. Hier hoor ik dat er geen licenties zijn afgegeven voor het organiseren van begeleide wandelingen. Dat verklaart dan ook de afwijzing van Top Guides.

We kunnen weer zelf koken. Dat betekent ook dat het weer tijd is om boodschappen te gaan doen. Over de brug is een grote Count Down. Deze is volgens de medewerkster in de receptie dichterbij dan die in de stad. We volgen het advies op. De winkel is makkelijk te vinden. Als we alle boodschappen hebben en de grote weg op willen draaien zien we dat het hartstikke druk is. De file begint al bij de Count Down en wij moeten dan nog naar de snelweg toe rijden. Ik stel voor via Ingelwood weer naar New Plymouth te rijden. Het is 5 km in de file staan of ongeveer 40km omrijden over de snelweg. Voor mijn gemoedsrust is omrijden altijd beter. En volgens mij voelt Bep dat helemaal aan. Ze draait de grote weg op richting Ingelwood en een half uurtje later rijden we New plymouth binnen. . . Voor mijn gevoel is dit sneller gegaan dan als we achter aan de file waren aangeschoven hè... en Bep reageert stoïcijns met een . . . hmmmmmm..mmmmm! . .