Maandag 4 t/m vrijdag 8 april - Auckland en de thuisreis

Maandag 4 april van Paihia naar  Auckland.

De reis naar Auckland verloopt zonder probleem. We rijden eerst naar het vliegveld om te kijken waar we de auto moeten inleveren. We komen bij een ‘Park and Ride’ uit. Dat betekent dat je daar je auto kan parkeren en met een shuttlebus naar het vliegveld. Weten we ook weer, maar dat is niet wat we zoeken. Wij zijn er nog geen 5 minuten geweest. Maar hoe zit dat nu met het afrekenen. Zou er bij het shuttle station een betaalapparaat staan of kan je gewoon bij de uitgang met je creditkaart afrekenen. Geen idee. We proberen gewoon het laatste. We rijden naar de uitgang. Bep doet het kaartje in het apparaat en de hefboom gaat open. Weer een meevaller. Kennelijk zijn de eerste 15 minuten gratis.

Naar de luchthaven. Onderweg komen we een bordje ‘Services’ tegen. Daar maar heen. En ja hoor Europcar staat er ook tussen. We stoppen en gaan naar binnen om informatie te vragen.

. . Nee u moet naar de luchthaven en daar het bordje ‘Rentals’ volgen. Europcar heeft daar een eigen deel op de parkeerplaats. . . Zo we weten nu waar we heen moeten. We rijden daar naar toe en parkeren de auto bij een van de nummers die voor Europcar zijn gereserveerd. Dat betekent dus voor ons gratis parkeren. Het zal er niet voor bedoeld zijn, maar het komt nu goed uit. We moeten ook nog even naar de balie van Cathey Pacific Airway om te kijken of we het gewicht van onze bagage kunnen ophogen.

Na wat gevraag komen we eindelijk bij Menzis het servicekantoor van Cathay Pacific. Nee upgraden kan niet. Nou dat is kort, krachtig en duidelijk.

We rijden nu naar onze slaapplaats, een Bed&Breakfast in de wijk Mount Eden. We worden ontvangen door Christine en Anthony. Anthony werkt op de luchthaven maar heeft vandaag een dag vrij. Het B&B gedeelte wordt gerund door Christine.

We hebben een mooie kamer met aanliggende grote badkamer. Er is nog een apart zitkamer voor algemeen gebruik.

Van Christine krijgen we de tip om de krater Mount Eden te beklimmen. Het is een korte wandeling en je hebt een prachtig uitzicht. Het klopt helemaal met haar beschrijving.   

Op advies van Christine gaan we eten in een Indiaas restaurant. Het ligt op 5 minuten lopen van haar huis. Het is een BYO Restaurant. De afkorting BYO staat voor Bring Your Own. Het betekent dat je zelf een fles wijn kan meenemen. Je moet wel om twee wijnglazen vragen. De slijter is naast het restaurant. Kan het mooier. Wij bij de slijter naar binnen. Het blijft bij kijken. In deze slijterij zijn vooral wijnen te koop in de prijsklassen van 60 to 150 dollar. Daar lopen we niet warm voor. Even verderop is een kleine supermarkt daar staan onze wijnen in de range van 10 tot 30 dollar. De wijn is betrekkelijk duur in Nieuw Zeeland. Daar zijn we ondertussen al achter gekomen. We hebben een merk gevonden dat we lekker vinden en bijna overal te krijgen is in de grotere supermarkten. Nu moeten we iets anders kiezen. Bep let op de wijnsoort en heeft een voorkeur voor Merlot. Ik let op het alcohol percentage en heb een voorkeur voor hoog. Fles wijn in de rugzak en naar het restaurant.

 . . Ja wij kunnen hier eten. Er is plaats. We kunnen gaan zitten waar we willen. . .

Het is geen probleem dat we aan een 4 persoonstafel gaan zitten. Dat is een goed begin. Een gezellige locatie en vriendelijk personeel. We bestellen ons eten en dan komt het grote moment. Het is toch een beetje spannend als ik zeg. . . We have our own . . . Oh geen probleem . .  ik zal twee glazen voor u pakken . . .

Nou dat is toch geweldig.

Het voorgerecht is heerlijk. De borden worden weggehaald en na korte onderbreking komt het hoofdgerecht. Bep kijk mij met een heel verbaasde blik aan .. diverse bakjes en rijst op de tafel worden neergezet. . . Komt er nog een hoofdgerecht? . . . Ja Bep en daarna ook nog koffie. . . Het is heerlijk. De kwaliteit van de kip en het rundvlees is goed. Soms laten ze daar stukken vet of zwoerd aan zitten. Hier niet. Puur vlees in heerlijke saus. Weer een goed advies van Christine.

Dinsdag 5 april - Auckland.

Het overgewicht van de bagage is nog een probleem waar we hier een oplossing voor willen vinden. Ons overgewicht schuiven we door naar Nederland. We waren al van plan om de potten, pannen en stoelen bij het Leger des Heils te brengen. Door daar wat linnengoed en kleding aan toe te voegen hebben we nu minder overgewicht. We zitten nog steeds op zo’n 22kg. Op de heenweg bij Cathay Pacific was dat geen probleem.

’s Middags met de bus naar het centrum van Auckland. Het is een echte stad. Overal wordt gebouwd en staan hekken.

In gesprek met Christine hebben we aangegeven dat de natuur ons meer aanspreekt dan een grote stad. Heel resoluut reageerde ze daarop dat we dan zeker naar het Tiritiri Matangi Island zouden moeten gaan. Dat is een natuur- en vogel reservaat op een eiland voor de kust bij Auckland. We hebben nog maar 1 dag. Wat te doen. De musea en parken in Auckland of het natuurreservaat. We kiezen voor het laatste. Haar adviezen waren tot nog toe erg goed.

Woensdag 6 april: Het Tiritiri Matangi Island

De boot vertrekt om 9 uur vanaf pier 4. We moeten een kwartier eerder aanwezig zijn. Het is ongeveer een half met de bus naar het centrum. Als we de bus van 8 uur nemen hebben we nog wat speling. De ochtend spits kan voor vertraging zorgen.

Even voor achten staan we bij de bushalte. De bus komt vrij snel aanrijden. Op het display voorop de bus staat . . . Bus full. . Tja daar hebben we geen rekening mee gehouden. De volgende komt een kwartier later en met spitsperikelen gaan we de boot missen.

De bus stopt om mensen uit te laten. Hoewel de bus vol zit stappen er ook mensen in. Snel wurmen wij ons ook naar binnen. Niet zo comfortabel maar nu zijn we in ieder geval op tijd.

Voor we aan boord gaan moet iedereen zijn schoenen borstelen. En iets na negenen varen we de haven uit. Door de luidsprekers  wordt een heel verhaal verteld. Het is absoluut onverstaanbaar buiten. Het enige woord dat tussen het gebrabbel is te horen is 'safety'. Dat is heel geruststellend. Het is prachtig weer. Strak blauwe hemel. Maar op het water is het nog erg fris.

 Het Tiritiri Matangi Eiland

We zitten in een groep van 7 personen. Vic is onze gids. Hij woont al 37 jaar in Nieuw Zeeland. Hij is gids geworden omdat hij merkte dat veel Nieuwzeelanders niets wisten over hun eigen vogels. Nieuw Zeeland is pas laat ontdekt door mensen en heeft/had een unieke vogelpopulatie. Met de komt van de mens kwamen ook de katten, honden, ratten, possums en andere dieren. Omdat de vogels nooit natuurlijke vijanden hadden waren ze een makkelijke prooi voor deze landdieren. Met als gevolg dat de vogelpopulatie snel afnam. Met het opzetten van deze op vrijwilligers steunende natuurreservaten proberen ze bedreigde vogelsoorten te redden.  En langzaam groeit het besef bij de Nieuwzeelanders dat ze zuinig moeten zijn op hun vogelsoorten.    

Je merkt dat Vic geen vast verhaal heeft. Bij alles wat hij ziet of dat hem opvalt vertelt hij wat hij daar over weet. Het gebeurt regelmatig dat hij zijn verhaal onderbreekt om weer naar een vogel te wijzen die op een tak zit of op de grond. Soms pakt hij het verhaal weer op soms gaat hij over op een verhaal dat weer bij die vogel hoort. Hij doet dat heel knap. Het verveelt geen moment. Het is inspirerend en het blijft boeien van het begin tot het eind.

 zeldzame Takahe        de Bellbird

Als we bij een strandje komen waar wat bootjes liggen en mensen aan het zwemmen zijn, vraagt iemand uit de groep of dat dit mag. Zij zullen hun schoenen niet borstelen als ze aan land gaan. Hij vertelt dat dit inderdaad een risico is. Verbieden lijkt voor de hand te liggen, maar er is voor gekozen om dit beschermde eiland open te houden. Er liggen nog een paar eilanden in de omgeving en die zijn wel verboden voor het publiek. Door de mensen in de plezierboten deze uitwijkmogelijkheid te bieden zullen ze het verbod op de andere eerder respecteren.

We zouden om één uur bij de lunchplaats moeten zijn. Om twee uur loopt hij nog lekker te kletsen over van alles en nog wat. Wat ons betreft mag hij tot half vier doorgaan. We offeren onze lunch en koffie daar graag aan op. Maar half drie zitten we ook aan de koffie. Om vrij over het eiland te lopen hebben we geen tijd meer. We hebben nu wel even tijd om alles op ons in te laten werken. Weer een geweldige ervaring. 

’s Avond eten we in een restaurant dat Ironique heet. Als je binnen komt en aan een tafel gaat zitten zie dat ijzer een speciale rol speelt in de entourage van deze plaats. Overal staan en hangen dingen die van (giet)ijzer of van gietijzeren voorwerpen zijn gemaakt zoals de lampen en de bestekhouder. Je kijkt je ogen uit. Iedere keer zie je weer wat anders. Op het toilet is in de wasbak van een gietijzeren emmer gesoldeerd en is de houder van de toiletrol van steeksleutels gemaakt.

Donderdag 7 en vrijdag 8april: de terugreis

Gisteren nog een glas wijn omgegooid. Daar werd gelukkig niet moeilijk om gedaan. Voor we vertrokken gaf Christine nog een laatste advies. We zouden echt even langs moeten gaan bij de botanische tuin van Mount Eden. We hebben een klein uurtje over en nemen daar een kijkje. Het is inderdaad mooi.

 Hibiscus  

Om tien uur naar het vliegveld. De TomTom kiest voor een vreemde route maar al snel komen we op een bekend punt. Het inleveren van de auto gaat snel. Het inchecken geeft geen probleem. Douane gaat soepel. Nog even een kopje koffie en dan instappen.

Er is een klein uurtje vertraging. Uiteindelijk kunnen we naar binnen. We hebben eergisteren (48 uur voor het vertrek) pas kunnen kijken waar we zitten. We zitten met 64a en 64c naast elkaar bij het raam. Om twee uur vertrekken we. Het opstijgen gaat probleemloos. Ai ... geen USB aansluiting. Dat betekent dat mijn mobiel zo leeg is. Er is wel een 220V aansluiting, maar de pinnen lijken op een andere plaats te zitten dan onze convertor. Toch maar even kijken of het past. En ja hoor het past. Kan ik mijn mobiel toch opladen.

Om half vier komt de lunch. We kiezen voor vegetarisch. Het is ook de eerste prefab maaltijd, maar het is lekker.

We vliegen op een hoogte van 11885 meter met een snelheid van 850 km/h. De buitentemperatuur is -52 graden Celsius. Als we in Hong Kong aankomen om 20.25uur verloopt de overstap heel soepel. Wel het horloge alvast 6 uur terugdraaien. We vertrekken met een half uur vertraging. Om Kwart voor een s nacht. Wij moeten dus proberen om wat te slapen. Na twee uur gaat het licht uit en de airco wordt lager gezet. Dat wordt een beetje dommelen. Echt slapen lukt niet. Om kwart voor zeven in de ochtend zijn we op Schiphol. We hebben dan weer ruim 12 uur gevlogen. Het horloge weer 6 uur terugdraaien. Koffers pakken en door de douane.

We worden feestelijk opgehaald door Ralf, Jasper en Inge kompleet met welkomsballon en bloemen. Heel gezellig. We zijn blij ze weer te zien na drie maanden. We drinken koffie en dan richting huis. Blij dat we niet zelf hoeven te rijden.

We kijken terug op een geweldige vakantie en hopen dat jullie hebben kunnen meegenieten. Dit is het laatste reisverhaal van  deze vakantie. En wij danken jullie hartelijk voor alle leuke en positieve reacties via deze blog, de whatsapp en de email.